Το γατακι

Καθως πηγαινα με τον μπαμπα μου να ψωνισουμε τσιγαρα για την μαμα μου, βρηκαμε στον δρομο ενα πολυ ταλαιπωρημενο γατακι. Επισα τον μπαμπα μου να το παρουμε στο σπιτι μας και να το φροντησουμε. Ηταν ενα μικρουλι γατακι σε απαλο γκρι, με πελωρια καστανα ματια που με κοιταζαν ικετευτικα. Το πηραμε σπιτι μου και το βγαλαμε Ομορφουλα, αφου βεβαια ελεγξαμε αν ηταν κοριτσι. Το τάισα, του έδωσα  λιγο νερο να πιει, το επαιξα. Αυτο ομως κρατησε μονο 4 μερες. Ακομα και αν ειχε φιλιωσει με την γατα μου την Κιττυ, επαιζαν μαζι και τα φροντιζαμε και τα 2 γατια εμεις, μετα απο λιγες μερες, η μαμα ειπε πως ειχε βρει μια οικογενοια να το υιοθετησει. Ετσι, πηγαμε και δωρισαμε την Ομορφουλα, παρολο που σε εμας ηταν ευτυχισμενη... Του κρατησανε ομως το ονομα του γιατι συνηθισε ολο <<Ομορφουλα>> και <<Ομορφουλα>> αυτες τις τεσσερις μερες. Κι επειδη αυτη η οικογενοια ειχε ενα κοριτσακι σχεδον στην ηλικια μου και γιναμε φιλες, κανονισαμε να ερχομαι να βλεπω που και που το γατακι. Ε, τι να γινει, αυτο ειναι και καλυτερο απο το τιποτα. Παλι καλα!